Transmutatie Nieuws juli 2015

Ik ben net terug van een geweldig avontuur in Schotland. Ik voel me zo gelaafd door de training die ik daar gaf, de fantastische groep waarmee ik werkte, en het land.

We worden echt gekoesterd en gelaafd door in gemeenschap te werken. Wanneer ik met een groep ofwel in fysieke ofwel in de virtuele sferen middels teleconferentie werk, voel ik me zo geïnspireerd, gevoed en gelaafd en vervuld van hoop.

Mijn man Woods vertelde me over een artikel dat hij las over sommige mannen en vrouwen die terug komen uit een oorlog. Wat sommigen het moeilijkst vonden van het thuiskomen en wat vaak PTSS veroorzaakte was de gemeenschap verlaten van de soldaten met wie ze zo’n diepe band hadden opgebouwd. De mate van saamhorigheid ne terugkomen in gevoel van geïsoleerd zijn, veroorzaakt zulke diepe emotionele problemen.

Met alles wat er om ons heen gebeurt in de wereld van vandaag moeten we wel saamhorigheid creëren. Het is steeds de lokale gemeenschap die opstaat om te helpen huizen en bedrijven na een ramp te herbouwen. Het zijn de mensen die in lokale gemeenschappen samenkomen om elkaar te helpen in moeilijke tijden.

Natuurlijk moeten we ons afvragen waarom we moeten wachten op een ramp om diepe saamhorigheid in de gemeenschap te creëren. Het is tijd voor ons allemaal om op ieder niveau in onze gemeenschap voeding/koestering met elkaar te delen. En de afgelopen jaren heb ik jullie aangemoedigd wat van jullie spiritueel werk in jullie gemeenschap te brengen. Want het spirituele werk dat we met elkaar hebben gedaan overstijgt de verschillende religies. De spirituele oefeningen die wij doen raakt hart en ziel van iedereen en gaat woorden en concepten te boven.

Terwijl ik in Schotland was, had ik tijd om na te denken over een paar zaken die ik graag in deze column wilde delen. Zoals je weet moedig ik ons allemaal steeds aan gefocust te blijven. Focus is zo belangrijk van wat ik doceer.\Maar zoals alles in het leven is het belangrijk balans te vinden in ieder principe en iedere praktijk waarmee we werken.

Woods en ik hadden een geweldige dag met het beklimmen van Ben Nevis, de hoogste berg in Groot Brittannië. Iedere dag in Schotland hadden we regen en was het koud. Ik hou wel van regen en kou dus ik was verrukt van dit weer. Maar deze ene dag hadden we zo’n heerlijk zonnige dag en ook voor mij was dit een perfecte wandeldag.

We klommen langzaam zigzaggend de Ben Nevis op zonder speciaal doel voor ogen. Dit is zo’n berg die populair is om het bergbeklimmen. En er lag sneeuw en ijs op de top en dus was het een lastige klim. Terwijl wij langzaam omhoog liepen kwamen we groepjes mensen tegen die van de top afdaalden. Sommigen daalden af met een brede glimlach en een lichte stap. Maar de meesten mensen die we tegen kwamen, zagen er miserabel uit. Ja, ze hadden de top gehaald maar hadden er geen plezier in.

Ik begon verder na te denken over focus. Want iedere keer dat we het levenspad bewandelen en ons spiritueel werk blijven doen, moeten we gefocust blijven. Maar als het focussen op een eindbestemming ons uitput en ons het plezier in het leven ontneemt, is een onbalans ontstaan. En als er onbalans is kan zich een ziekte manifesteren.

Dit kan ook het geval zijn voor hoe we onze spirituele reis aanpakken. Want het sleutelbegrip voor succesvolle spirituele praktijk is gefocust blijven. Maar als je op je tanden bijt en de reis forceert, dan is het duidelijk dat je een stap terug moet doen en wat je doet onder ogen zien.

Want we moeten balans vinden tussen focus en ontspannen zijn. Dit is een sleutel voor ons allemaal.

Gedurende de maand juli is het misschien goed wat tijd te nemen en na te gaan waar je ‘te hard’ je best doet met je spiritueel werk en te bezien waar je focus moet houden zonder jezelf naar een doel te forceren.

Ik nam ook wat tijd om me te bezinnen op wat volgens mij de focus op mijn werk was. En ik heb me gerealiseerd dat met alle boeken die ik sinds Soul Retrieval: Mending the Fragmented Self heb geschreven en de CD-programma’s die ik heb gemaakt, ik mensen heb gedoceerd over spiritueel zelfvertrouwen, geleerd spiritueel op zichzelf aangewezen te zijn.

Velen van ons willen dat anderen het werk voor ons doen. Maar als je in alle eerlijkheid kan vertrouwen op de kracht van je eigen spirituele praktijk, floreer je en leer je hoe het leven te creëren dat je graag wilt leiden.

Spiritueel zelfvertrouwen is iets dat naar mij overtuiging ons allemaal zal helpen in deze veranderende tijden te gedijen.

Misschien wil je ook wat tijd nemen om na te gaan hoezeer je jouw eigen spirituele praktijk vertrouwt en hoezeer je bouwt op jouw eigen innerwijsheid als ook op de hulp van jouw helpspirits.

Oh ja, we hebben allemaal momenten waar we om de hulp van anderen vragen. Maar de sleutel om te floreren in het leven is op je eigen spirituele werk en leiding vertrouwen.

Het is volle maan op 2 juli én op 31 juli. Een ‘Blue Moon’ maand (blue moon = een extra volle maan in bv een maand). Laten we samen als een virtuele verbonden gemeenschap elkaar in liefde en ondersteuning vasthouden. bereid je voor door af te stappen van je dagelijkse beslommeringen. Laten we in onszelf gaan naar ons innerlijk sterrenlicht, innerlijk zonnelicht, ons goddelijk licht en laat het stralen. Laat de stralen van ons collectieve licht de planeet omarmen en al wat leeft in liefde.

Ben je nieuw bij Transmutatie Nieuws, kijk dan op de website naar “Creating a Human Web of Light” (Een menselijk web van licht creëren) voor instructies betreffende onze volle maan ceremonie.


Een inspirerend verhaal van Eva die in Oostenrijk woont (Eva Ruprechtsberger is een geweldig shamanic en Medicine-for-the-Earth docent):

“Hoe Medicine for the Earth mijn leven veranderde:

Toen ik mijn eerste Medicine for the Earth workshop volgde was mijn leven nog in verwarring. Mijn kind had net een hartoperatie ondergaan en ik was in opstand tegen mezelf, mijn leven, mijn kind dat zoveel pijn moest lijden, mijn werk dat ik voor de tweede keer kwijtraakte, en mijn vele relaties die allemaal stukliepen. Ik probeerde richting te vinden, hulp, heling, hoop en betekenis. In mijn oude kapotte leven was ik een dogmatische empirische wetenschapper, een intellectueel en psychometrisch researcher, edoch niets van wat ik ooit geleerd heb leek me te helpen. Enkele heel vreemde coïncidenties en zoeken naar “rare zaken” brachten me bij shamanisme, Sandra’s boeken, haar workshops en uiteindelijk de Medicine for the Earth workshop in Oostenrijk, dichtbij Salzburg waar ik woon.

We deden de water ceremonie en transfigureerden bij een watermonster met een pH van 11,5. We transfigureerden en de pH daalde naar 10,5. De groep (zo’n 70 personen) vroeg of we het nog een keer konden doen, En we deden het, En de pH daalde naar bijna normaal. Ik kon mijn tranen niet inhouden en ik zal dat moment nooit vergeten. Er gebeurde iets, een wonder vond plaats op een fysiek niveau en ik was erbij; en alle hoop en verwachtingen van mijn kinderjaren en later schoten in mijn gedachten toen ik probeerde hoopvol te blijven op persoonlijk en globaal vlak tegelijk. Ik was deelgenoot van een wonder en het gebeurde pal voor mijn ogen NU met water uit mijn omgeving, met een docent die van verre kwam om me te laten zien dat het onmogelijke mogelijk is in verbinding met de schepping, het licht in mijzelf, het licht dat we delen. Op dat moment besloot ik met heel mijn hart ooit een Medicine for the Earth docent te worden omdat ik wist dat deze wijsheid de wereld zal veranderen.

Als vrouw, moeder, wetenschapper, politiek en sociaal vrijwilliger onderging ik op dat moment een fundamentele verandering. Deze ervaring betekende dat ik nooit meer … opgeven … hoop verliezen … beperkingen leggen op de zaken waarvan ik dacht dat ze onmogelijk waren: veranderingen in milieu, sociaal, persoonlijk, fysiek …. Ik hoop dat ik altijd in staat zal zijn het licht te vinden zelfs in de duisternis en het met anderen delen. Ik hoop dat ik altijd behulpzaam zal zijn in mijn gemeenschap en een bron van inspiratie voor anderen. Ik hoop dat ik altijd een dankbare moeder zal zijn voor mijn prachtige dochter. Ik hoop dat ik een goede voorouder zal zijn voor mijn nageslacht.

Ik vroeg of ik een slokje van het water mocht drinken zodat ik dit moment mijn hele leven in mijn cellen kan meedragen, idioot ik weet het, maar ik twijfelde aan mezelf, misschien kan ik morgen iets bedenken om het wonder te vernietigen. Ik mocht mijn vinger in het water dopen dat zonet nog een gat in het tapijt kon branden (met pH 11,5) en deed een druppel in mijn mond. Het smaakte naar een schoonmaakmiddel, maar het brandde me niet.

Nu ben ik al een aantal jaren trainer Medicine for the Earth en mijn leerproces stopt nooit. Ik gebruik geen gif meer om spiritualiteit te bewijzen, maar ik gebruik nog steeds aquarium strips om sommige parameters in het watermonster te meten vóór en na de transfiguratie ceremonie. Mijn studenten weten dat ik mijn wetenschappelijke achtergrond niet kan loslaten en zij lachen erom. Toch zien we heel vaak, bijna altijd verschillen in de diverse parameters. Het watermonster in de zaal verandert en het monster dat ik verborgen heb niet.

Op een dag dacht ik aan het trans-Atlantische experiment met een plant van Mark Dammer, en ik zei tegen mezelf: wat raar dat een plant trans-Atlantisch reageert en mijn watermonster dat ik in de garage om de hoek verborg niet. Onlogisch! (Noot van Sandra: zie voor wat Eva bedoelt de homepage “Remote Experiment with a Plant in Scotland” onder GDV Camera).

Ik besprak deze gedachte met mijn cirkel en … vanaf dat moment veranderde het verborgen watermonster ook, of erger, het monster buiten veranderde wel en het monster binnen niet. Mijn groepen waren meer en meer geamuseerd over mijn pogingen om ‘water’ te begrijpen en tegelijk te leren hoe ermee te versmelten. Ik ‘meet’ nog steeds, en ik doe het voor mijn plezier, boeiend te zien hoe de water spirit met mij speelt. Maar nu bidden we voor de watermonsters die ik bij me draag, bijvoorbeeld van de Ganges, Lake Atitian, Bad River, Rio Grande enzovoort, tot ik iemand vind die de monsters terugbrengt naar waar ze vandaan kwamen, wetend dat onze gebeden in onze cirkels in mijn kleine land midden in Europa ook kan bijdragen al wat leeft te dienen. En ik wijd iedere stap, iedere ademteug die ik neem aan mijn kind, dat gezond en wijs is in tegenstelling tot de prognoses van 17 jaar geleden. Altijd als ik water drink of het aanraak probeer ik me ervan bewust te zijn wat het me leerde over wonderen en daar dankbaar voor te zijn.”

Recommended Posts